Eigenlijk was het een drukke week, maar met dit mooie weer
toch maar besloten om samen met Luc te gaan vissen op zaterdag. Het was tevens
een zware week omdat mijn grootmoeder “pitteke” slechter en slechter werd. Het
was voor alle dagen en ik ben er dan ook nog bijna elke dag bijgeweest. We
haalden verhalen van vroeger op en die gingen natuurlijk over vissen. Het is
tenslotte door haar en mijn grootvader dat ik al vis van mijn zesde. Elke
vakantie en bijna elk weekend zat ik in Kamperland op camping Anna Friso.
Zeeland is dan ook, net als Portugal, mijn tweede thuis geworden. Vrijdagmorgen
voor mijn werk toch nog even bij haar langs geweest in het rusthuis en afscheid
genomen. Ik wist dat het mijn laatste bezoekje zou worden. Ik vertelde haar
nog: “Morgen zit ik weeral in Holland he!”…. en enkele uren later vernam ik dat
ze heengegaan was. Triest gevoel, maar ook zeer blij voor haar dat ze zo maar
enkele weken heeft moeten doorstaan en mooi afscheid heeft kunnen nemen. Alle
levenskwaliteit was nu immers weg, een feest van een leven en 89 jaar geworden.
Zaterdag liep de wekker af om kwart na vijf en met een krop
in de keel naar Zeeland gereden. Tijdens de rit was er een zeer toepasselijk
nummer op de radio van ‘De Dijk’,….., ‘Mag het licht uit?’. Niet geheel
toevallig denk ik en een mooi moment voor mij.
In de haven stond Luc mij al op te wachten en met een zacht
briesje zijn we uitgevaren. Omdat de sluis gestremd was konden we niet naar
buiten. De eerste stek werd mijn scharrenstek, aangezien het de vorige keer op
de Oosterschelde op de gul niks was. Hier echter geen van leven en we verkozen
toch snel om het op de gul aan de Vlietepolder te proberen. Op 47 meter diepte
ook weinig beet en op enkele steenbolken na konden we ook hier niets bijzonder
vangen. We verkasten snel naar een derde stek op 28 meter. Normaal moet je hier
zijn met de vloed, maar ja, je weet maar nooit.
Het begon hier echter al direct goed, een ferme beet en na
een flinke dril kwam er een doublet boven. Een gulleke en een dikke kreeft voor
Luc.
Hij was nog bezig met en zijn tweede hengel boog ook fel door. ‘Snel
ophalen’, riep ik, ‘anders zit hij in de stenen!’
En jawel, lood los, vis eraan
en de eerste maatse Oosterscheldegul van 2017 was een feit: 46 cm.
Ook ik kreeg een ferme tik, ook gul, maar ja…LOL.
Na het keren van het getij terug geankerd op die stek en kon
er tot op de centimeter juist liggen! Toppie, en de stroming zat er snel in.
Felle stroming, een ferme beet voor mij en fikse dril: 46 cm. Ik verwachtte dat
deze groter ging zijn want hij ging fel tekeer.
Een mooie en gevoelige dag voor mij die we gepast afsloten in
‘De Vismijn’. We praatten nog wat na over de voorbije dag en kwamen tot de
vaststelling dat Luc alles op de zeepieren kon vangen. Ik ving dan weer alles
op zagers. Onderlijnen van dienst waren gele plastieken afhouders en staal, waren
beide goed.
Kevin.
